آموزش تئاترِ پزشکی به پزشکان چگونه می تواند احساس همدردی را در آنها تقویت کند؟
این مقاله را از زبان دکتر Hartley Jafine ، کارشناس بهداشت دانشگاه McMaster University بخوانید:
من سال ها است که تئاتر بداهه را به دانشمندان حوزه علوم پزشکی و پزشکان تازه کار آموزش می دهم. وقتی این موضوع را مطرح می کنم اغلب مردم گیج می شوند زیرا تئاتر و پزشکی نسبت به هم کامل بی ربط هستند.
اما پزشکی نوعی عملکرد به شمار می آید و مهارت بازیگران و بداهه پردازان نیز برای هر جایگاهی در حوزه علوم سلامت به همان اندازه مهم است.
یکی از اساتید تئاتر یکبار به من گفت که یادگیری مهارت های تئاتر، یادگیری مهارت های زندگی است. وقتی من به عنوان بازیگر آموزش دیده بودم، باید یاد می آموختم که چگونه ایده هایم را به طور واضح به تماشاچیان منتقل کنم. من در تئاتر برای همکاری و گوش دادن به صورت فعالانه، حضور و واکنش سریع در لحظه آموزش دیده ام.
تئاتر همچنین تجربه ای را برای من فراهم کرد که در آن بتوانم وارد زندگی شخصیتی دیگر شوم و دنیا را از نگاه آنها ببینم.
بیش از 10 سال است که من دوره های تئاتر را در رشته های علوم پزشکی و آموزش پزشکی در مقطع کارشناسی برای ارتقا مهارت های بالینی دانشجویان و تربیت متخصصانی دلسوزتر تدریس می کنم.
اگر به این موضوع فکر کنید، برخورد پزشک یا جراح با بیمار مانند تئاتر بداهه است که در بداهه پردازان باید خلاقانه فکر کنند و در لحظه بتوانند با صحنه و اجرایی که دارند سازگار شوند. به همین ترتیب، متخصصان حوزه علوم سلامت نیز باید یاد بگیرند که در شرایط متغیر که سرعت و فشار کار بالا است و هم چنین در مواقعی که مسئله مرگ و زندگی بیمار در میان است، با حفظ خونسردی حرفه ای خود، خلاقانه و با چابکی ذهنی پاسخ دهند.
در حال حاضر مشغول اجرای طرحی برای اصلاح واحد های درسی پزشکی با دپارتمان Family and Community Medicine درتورنتو هستیم.
Improve در پزشکی به عنوان "انطباق با اصول تئاتر بداهه و تکنیک های آموزشی برای بهبود ارتباطات، شناخت بهتر بیماران و کارِ گروهی در زمینه پزشکی" تعریف شده و هدف آن این است که مهارتهای بالینی را افزایش داده و دانش لازم را در مورد هفت نقش یک پزشک ذی صلاح تعریف شده توسط کالج پزشکان و جراحان کانادا تقویت کند.
بنده همچنین از سال 2007 در برنامه لیسانس علوم بهداشتی (افتخارات) در دانشگاه مک مستر تئاتر و ایمپرواز تدریس کرده ام. گرچه این یک واحد تخصصی در حوزه علوم سلامت نیست، اما در نهایت بسیاری از دانشجویان به دنبال مشاغل در این حوزه می روند.
بازیگری کلیشه ها را کمتر می کند.
اساس بازیگری درباره همدلی است. بازیگران باید درک کنند که یک شخصیت در یک صحنه چه می خواهد. در این کلاس ها وقتی نقشی به دانشجویی اختصاص می یابد، برخی در ابتدا نسبت به شخصیت هایی که به آن ها داده می شود انتقاد می کنند، زیرا آنها بر اساس تجربیات زندگی کرده و تعصبات شخصی، نگرش آنها را به صورت کلیشه ای منفی درآورده اند.
از طریق کلاس های تئاتر، شرکت کنندگان می توانند شخصیت دیگری را در ذهنشان مجسم کنند. از طریق این روند، متخصصان علوم سلامت می توانند درک خود را تعمیق بخشند، چیز های جدیدی در مورد تجربه یک بیماری یاد بگیرند و همدلی بیشتری برای بیماران خود ایجاد کنند.
اگر در یک جلسه تئاتر به تماشای پزشکان بنشینید، متوجه می شوید آنها چگونه یاد می گیرند با بیماران ارتباط برقرار کنند، چگونه از بیماران حمایت کنند و چگونه با هم همکاری کنند. این یک بازی است اما بازی جدی است.
اجرای انعکاسی پس از تمرینات ضروری است، که امکان یادگیری، کشف و رشد را فراهم می کند. شرکت کنندگان می توانند تجربه خود را معنا کنند. این روش، بسیار برای آن ها جالب و در عین حال جدی است.
یک بازی جدی می تواند بسیار ارزشمند باشد - نه تنها برای افزایش مهارت بلکه برای رفع فرسودگی و خستگی و دلسوزی، که در حال تبدیل شدن به یک مشکل فزاینده در مدارس پزشکی کانادا است.
در فضای تئاتر، دانشجویان پزشکی آزادند بدون محدودیت به کاوش و آزمایش بپردازند. آنها می توانند ایده ها را امتحان کنند، اشتباه کنند و بدون نتیجه شکست بخورند.
این کار برای این نیست که به پزشکان و متخصصان علم سلامت و درمان، همزاد پنداری را آموزش دهیم؛ بلکه راهی برای افزایش خلاقیت و مهارت های بالینی است.
همانطور که محققان گرتچن كیس و دانیل براونر استدلال می كنند، این امر به پزشكان این اجازه را می دهد تا "نقشهای حرفه ای را كه روزانه ایفا می كنند شناسایی و نقد كرده و سخنان و حركات خود را بررسی کنند تا تعاملات آنها با بیماران همدل تر، دلسوزانه و متفكرانه تر شود."
تاریخ انتشار: October 3, 2018
منبع: theconversation.com
ترجمه شده توسط دپارتمان آموزش پزشکی آوید